Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Χριστούγεννα που μας απαγορεύουν την μελαγχολία

Σε λίγες μέρες μπαίνει ο χειμώνας και ήδη άνοιξε η όρεξη μας για εορταστική ατμόσφαιρα. Περιμένω πώς και πώς να στολίσουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ακούγοντας γιορτινά τραγούδια, όπως κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Θυμάμαι μέχρι και έφηβη έκλαιγα όταν ήταν να ξεστολίσουμε το δέντρο. Ένιωθα πώς θα έφευγαν χαρούμενες στιγμές που μας ένωναν. Με γέλια, αγκαλιές, πειράγματα, παιχνίδια, δώρα. Σαφώς και είναι μια οικογενειακή γιορτή και τώρα που λείπει ο πατέρας από το τραπέζι όσο να ναι νιώθεις ένα κομμάτι σου να λείπει, όσο χρόνων και να σαι. Αλλά η τόση αγάπη που μας έδωσε κάνει την απουσία του παρουσία του!
Έχουμε όμως τόση μεγάλη ανάγκη να νιώσουμε παιδιά, να αισθανθούμε πάλι αθώα και ξέγνοιαστα. Είναι δύσκολο, αλλά δεν θέλει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Απλά δεν σκέφτεσαι όσα σε κρατούν στη γη, αλλά όσα σε ανυψώνουν στον ουρανό. Και φέτος αυτό λέω να κάνω, να θυμηθώ πόσο ωραία ένιωθα όταν ήμουν παιδί και έρχονταν τα Χριστούγεννα. Λέτε να πάρω και το τρίγωνο και να ξεχυθώ στους δρόμους να λέω τα κάλαντα; Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα στην Ελλάδα του ΔΝΤ. Δεν θα το έκανα για τα χρήματα, αλλά για την χαρά να χτυπήσω την πόρτα και να πω τα κάλαντα, να δω χαρούμενα πρόσωπα και να μου πούνε: «Πείτε τα» και στο τέλος να δώσουνε και την ευχή: «Και του χρόνου!» και να ενωθούμε μαζί δίνοντας μια υπόσχεση ότι και τον άλλο χρόνο θα μπορούμε να ψάλλουμε τον ερχομό του Θεανθρώπου.
Μια χαρούμενη εικόνα που συνοδεύεται από γεύσεις και μυρωδιές είναι η παρασκευή των γλυκών. Μελομακάρονα, κανταΐφι, σαραγλί ήταν από τα αγαπημένα μας. Η μαμά αν και κουρασμένη από την δουλειά της πάντα είχε το χρόνο και την διάθεση να μας ευχαριστήσει. Θυμάμαι ότι δεν μας άφηνε να πειράζουμε κάτι αλλά όταν μοσχοβολούσε το σπίτι ένιωθα τόσο όμορφα!
Όταν ήμασταν τυχεροί και χιόνιζε, ο μπαμπάς πάντα θα έκανε τον χιονάνθρωπο στην βεράντα και θα μας χαμογελούσε! Και μετά ντυνόμασταν σαν «κρεμμύδια» και κατεβαίναμε κάτω να παίξουμε χιονοπόλεμο. Μπορεί να είχε παγωνιά μα το γέλιο ζέσταινε τόσο πολύ το σώμα που δεν χρειαζόσουν ίσως ούτε και παλτό!
Και όταν έρχονταν η στιγμή να μπει ο νέος χρόνος πάντα κάτω από το δέντρο θα περίμεναν τα δώρα.  Ξέραμε ότι δεν ήταν του Άγιου Βασίλη αλλά εντάξει και τι έγινε; Παντού έχει και τους βοηθούς του. Τι καλύτερο μάλιστα να είναι και οι γονείς σου. Αφού μπόρεσαν με μεγάλωσαν και άντεξαν τις παραξενιές μου…. άγιασαν! Τα καλύτερα δώρα ήταν τα επιτραπέζια γιατί μετά καθόμασταν μέχρι το ξημέρωμα και παίζαμε!
Λίγες από τις πολλές αναμνήσεις που έχω από τα Χριστούγεννα μοιράστηκα μαζί σας. Θα ευχηθώ στα ανίψια μου που σήμερα θα στολίσουμε μαζί το δέντρο με τη μαμά τους και αδελφή μου να μπορούν μετά από είκοσι χρόνια να γράφουν ένα κείμενο σαν και αυτό. Να έχουν δηλαδή στην ψυχή τους περιουσία αναμνήσεων. Αυτές που τις κρατάμε σαν θησαυρό και μας κάνουν να μην μελαγχολούμε τα Χριστούγεννα, γιατί μας έμαθαν να αγαπάμε, να δίνουμε την ψυχή μας.
Εύχομαι σε όλους σας αυτά τα Χριστούγεννα να γίνετε πάλι παιδιά!


2 σχόλια:

  1. Θαυμάσιο το κείμενό σου Νάντια,πλημμυρισμένο από εικόνες και μυρωδιές, ανασύρει αναμνήσεις μιας άλλης εποχής ίσως όχι και τόσο μακρινής μιας και ο χρόνος δέν υφίσταται στην ουσία,όλα αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα μέσα μας.Προσωπικά τα Χριστούγεννα με μελαγχολούν,δέν έχει να κάνει με αυτό το ίδιο το γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου,αλλά με το κοσμικό φρόνημα που αντιμετωπίζεται πλέον η γιορτή.Τα χιλιάδες φωτάκια που κοσμούν τα σπίτια μέσα κι έξω με κάνουν να αποζητώ περισσότερο το"σκοτάδι"των καθημερινών ημερών,ίσως επειδή τα φώτα φωτίζουν τις απουσίες της ζωής μας,τις ελλείψεις μας,τα λάθη μας,όλα αυτά που δέν καταφέραμε να επιτύχουμε.Ωστόσο παραμένω παραμένω ένα παντοτινό παιδί-νομίζω πως με έναν μαγικό τρόπο έχει κολλήσει η βελόνα σ'αυτήν την ηλικία-που δέν χάνει ποτέ την ευκαιρία να αστειευτεί,να παίξει και να διαβάσει και πάλι παραμύθια.Διαπιστώνω όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια πως τα παραμύθια βρίσκονται σε απόλυτη συνάρτηση με τους συμπαντικούς νόμους και κατ'έπέκταση οδηγούν στα μονοπάτια της μεταφυσικής και της αυτογνωσίας.
    Καλά Χριστούγεννα,εύχομαι να ανακαλύπτουμε διαρκώς τα όμορφα τοπία της ψυχής μας και να τα ζωγραφίζουμε στον καμβά της ζωής μας..!!<3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σοφία μου σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες μαζί μας τις σκέψεις σου.Το φως της ψυχής σου είναι που μετράει!Σε φιλώ γλυκά και σου απευθύνω μια πρόκληση πρόσκληση να μας γράψεις και εσύ μια φορά ένα κείμενο σου!
    Με αγάπη Νάντια

    ΑπάντησηΔιαγραφή