Χρονικό
Το Σάββατο το βράδυ στις 20 Νοέμβρη,είχα την φαεινή ιδέα να πάω με δυο φίλες μου να φάμε στο Αλάτσι του Σταύρου Θεοδωράκη με σεφ τον Δημήτρη Σκαρμούτσο.Είχαμε κλείσει τραπέζι μερικές μέρες πριν και πηγαίναμε ήδη "φορτωμένες" με την κοπέλα που είχε κάνει την κράτηση,η οποία είχε ένα υφάκι του στιλ ''εντάξει,δεν σας έχουμε και ανάγκη''.Σύμφωνοι,αλλά μετά το Master Chef αμφιβάλλω για το αν ο κόσμος θα συνεχίσει να σας επισκέπτεται.Sorry κιόλας...Η κράτηση μάλιστα ήταν από τις 6 μέχρι τις 9μισι,γιατί μετά είχαν πολύ κόσμο να ταίσουν με σπέσιαλ γκουρμεδιές φαντάζομαι.Η φίλη μου η Αλεξάνδρα λοιπόν πολύ σοφά είπε στην κοπέλα στο τηλέφωνο "Δηλαδή εμείς 9 και 31 πρέπει να φύγουμε!" και η κοπέλα της απαντά,θέλοντας να διδάξει αριθμητική πως "Είναι 3μισι ώρες.Δεν προλαβαίνετε να φάτε;".Εγώ μπορεί να τρώω και να χωνεύω αργά βρε κοπελιά,τί να κάνουμε;Θα τα βάλεις και με το πεπτικό μου σύστημα τώρα;
Η περιπέτεια
Συναντιόμαστε λοιπόν,παίρνουμε ταξί και όπως η αγάπη,κάνουμε κύκλους για να βρούμε το εστιατόριο.Πίσω από το Χίλτον διαφημίζουν ότι είναι,αλλά για να βρεις το συγκεκριμένο στενό,πρέπει να βάλεις GPS στο καρό πουκάμισο του Σκαρμούτσου!Να σας πω την αλήθεια θα προτιμούσα να μη το βρίσκαμε ΠΟΤΕ.Και ήμουν εγώ που εξαιτίας του Σκαρμούτσου ήθελα να πάω μια βόλτα να δοκιμάσω τί φτιάχνουν τα χεράκια αυτού του αγοριού.Το μετάνιωσα πικρά.
Η...χυλόπιτα
Καθόμαστε στο τραπέζι και παρατηρώ τον χώρο.Αρκετά ζεστός,όμορφος και παρείστικος.Η εικόνα όμως συχνά ξεγελά.Περιμένουμε...ξαναπεριμένουμε...Τριγύρω μας κόσμος και φυσικά πολλές γυναίκες,πάααρα πολλές γυναίκες.Οι σερβιτόροι στην αρχή φιλοτιμήθηκαν να έρθουν να πάρουν παραγγελία,το ψυχρό ύφος τους όμως ήταν φοβερά ενοχλητικό.Κι εκεί που παρατηρούσαμε ότι το τραπέζι δεν είχε χαρτοπετσέτες,περνά σαν σίφουνας από μπροστά μας ο Δημήτρης Σκαρμούτσος κουκουλωμένος για να μην προλάβει κανείς να δει αν είναι αυτός.Πήγε στο μπαρ,ο σερβιτόρος του έκανε νόημα πως ήρθε πάλι γυναικομάνι γι'αυτόν και ο φίλτατος Δημήτρης αποχώρησε στην κουζίνα,η οποία βρισκόταν σε υπόγειο;Στα έγκατα της γης τέλος πάντων.Ήταν κόυκλος πάντως!!!
Οι φίλες μου είχαν λυσσάξει να τον δουν,σε αντίθεση με εμένα,που αν και του έχω αδυναμία πιστεύω πως δεν είναι υποχρεωμένος να το υφίσταται αυτό με την κάθε τρελή που θέλει να ακούσει το τρισχαριτωμένο 'Θου' του.Ο Δημήτρης βέβαια,μάλλον ήταν πολύ πολύ απασχολημένος στην κουζίνα για να ασχοληθεί.Δεν τον αδικώ.Αντιθέτως πιστεύω πως ήδη έχει μετανιώσει την συμμετοχή του ως κριτής στο Master Chef.Ευτυχώς που εγώ δεν πήγα με μεγάλες προσδοκίες γιατί τώρα θα έσκιζα φωτογραφίες του και θα έβαφα τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε.
Η πρώτη κρυάδα
Ανοίγουμε τον κατάλογο για να παραγγείλουμε και βλέπουμε: "Ντολμαδάκια της Αργυρώς,μπουγάτσα του Ιορδάνη..." και αναρωτιόμαστε:"Καλά ο Σκαρμούτσος τί κάνει;".Το μενού πολύ δεσμευτικό.Στοίχημα να είχε πέντε πιάτα η κάθε κατηγορία.Πήραμε λοιπόν τα ντολμαδάκια της κυρίας Αργυρώς.Όπως μας πληροφόρησε η Ελπίδα,η κοπέλα που ανέλαβε την εξυπηρέτησή μας αργότερα και μας φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους,η κυρία Αργυρώ είναι η μητέρα του δημοσιογράφου-ιδιοκτήτη.Τα δικά μου ντολμαδάκια λοιπόν-που νισάφι πια!σαρμαδάκια τα λένε!!!-ήταν λουσμένα στο λεμόνι και το αμπελόφυλλο σκορπούσε δεξιά κι αριστερά αρνούμενο να ανέβει για μια βόλτα στα βαρύ πιρούνι μου.Το γιαούρτι στη μέση με τον άνηθο ήταν νοστιμότατο,μόνο που εγώ ξέρω ότι το γιαούρτι είναι κρύο και το συγκεκριμένο μάλλον ήταν αρκετή ώρα εκτός ψυγείου.Μας κέρασαν και τσικουδιά,η οποία ήταν εξαιρετική,οι πατάτες ήταν αρκετά νόστιμες και το ξεροτήγανο μας γλύκανε κάπως μετά τις τόσες πίκρες που πήραμε σε μια βραδιά.Προσωπικά,δεν έβλεπα την ώρα να φύγω.Όχι όμως πριν φάω κόλλυβα!!!
Η ανάσταση
Ήρθε με τα κόλλυβα, τα οποία είναι το αγαπημένο μου γλυκό κι ας με κοροιδεύετε,και όπως πληροφορήθηκα από την αγαπημένη Ελπίδα πια,τα φτιάχνει η κυρία Γεωργία.Να αγιάσουν τα χέρια της.Ευχαριστήθηκα κάθε κουταλιά και όπως μας έμαθαν να λέμε και οι σεφ,''άκουγα'' και το ρόδι και το σουσάμι,και γενικά δεν άφησα τίποτα.Επεσήμανα βέβαια,πως εμείς στα κόλλυβα στην Ξάνθη,βάζουμε και μαντζουράνα.Πόσο πιο νόστιμα θα ήταν αν είχε μερικά φυλλαράκια μέσα...
Το κουφό
Κι εκεί που η αγαπημένη μου φίλη Φαίη,περίμενε να έρθει η μπουγάτσα του Ιορδάνη για να την απολαύσει,το χάος.Κρεμόπιτα περίμενε όμως,και καλά να πάθει,γιατί μπουγάτσα δεν είναι μόνο αυτή με την κρέμα,αλλά ό,τι είναι σε κομματάκια με κιμά,τυρί,κασέρι και τα λοιπά.Όπως και το σουβλάκι που στην Αθήνα το λένε καλαμάκι.Πάρτε το χαμπάρι!Το καλαμάκι είναι αυτό που πίνουμε φραπέ και τον Αθανάσιο Διάκο τον σούβλισαν,δεν τον καλαμάκωσαν!Έπρεπε να το πω κι αυτό για να το βγάλω από μέσα μου!Τέλος πάντων,έρχεται το πιάτο μετά από πολλήηηηηη ώρα που μας είχαν ξεχασμένες χωρίς να μας αλλάζουν τασάκια,χωρίς να μαζέψουν προηγούμενα πιάτα και χωρίς να καθαρίσουν.Η μπουγάτσα όμως είχε μέσα τυρί,λογικό δηλαδή,και από πάνω είχαν ρίξει ζάχαρη.Νοστιμότατη,αλλά ένα σοκ το έπαθε η Αθηναία!
Το εγκεφαλικό
Πληρώσαμε 81 ευρώ για όλα αυτά μαζί με τρία αναψυκτικά κι ένα ποτό.Σε εστιατόριο πολυφημισμένο ήμασταν βέβαια και έπρεπε να ξηλωθούμε.Όταν μάλιστα η φίλη μου η Αλεξάνδρα ζήτησε το βιβλίο εντυπώσεων,αυτό απλά...δεν υπήρχε!Της έδωσαν ένα σουπλά,στο οποίο ο μετρ ήταν σίγουρος πως θα γράψει τα καλύτερα και μάλιστα σκόπευε να το κορνιζάρει κιόλας.Για τα σκαλοπάτια που ήταν μόνο για καλλιτεχνικό πατινάζ δεν θα μιλήσω.Το ότι επιζήσαμε είναι θαύμα.Μόνο η φωνή του Κωστάλα έλειπε για να περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις τούμπες των πελατών.
Τέλος πάντων,το δικό μας συμπέρασμα ήταν η κλασική και αγαπημένη πλέον ατάκα του Γιάννη Λουκάκου ''Πολύ μέτριο,λυπάμαι''.Φύγαμε με τις χειρότερες των εντυπώσεων απορώντας σε όλη την διαδρομή της επιστροφής,πώς το συγκεκριμένο εστιατόριο παίρνει αυτές τις καλές κριτικές.Δεν θα ήταν υπερβολικό να πω πως ήμασταν όλες με ''χαλασμένο'' στομάχι και τίποτα δεν πήγαινε κάτω ούτε με δέκα σόδες.Αχώνευτο αυτό το Αλάτσι πια,κυριολεκτικά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου