Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι τις απεργίες για αύξηση
μισθών και συντάξεων.
Από το 2010 και μετά άλλαξαν τα αιτήματα:
Όχι περαιτέρω μείωση αποδοχών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίζει το «θεάρεστο έργο» του στην
Ελλάδα και δεν έχει μεγάλες αντιδράσεις.
Αποσπασματικά οι κλάδοι διαμαρτύρονται, κάνοντας απεργίες
και στάσεις εργασίας αλλά μέχρι εκεί.
Ο «σωτήρας» ΓΑΠ κατάφερε να επιβληθεί και να μην δει τις
μεγάλες αντιδράσεις.
Ένας χρόνος θα συμπληρωθεί σε τρεις μήνες από τότε που μπήκε
το ΔΝΤ και δεν έγινε τίποτα.
«Αν ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ. και είχαμε αυτά τα μέτρα θα είχαμε
πόλεμο» παραδέχονται γαλάζια στελέχη.
«Ήταν η μοναδική μας λύση το ΔΝΤ. Τρελαίνομαι αν σκεφτώ ότι
είχαμε και άλλη», μου είπε δημόσιος υπάλληλος που βλέπει τον μισθό να μειώνεται
διαρκώς.
Η απάντηση που του έδωσα είναι η εξής:
«Αυτοί που έχουν χρήματα ακόμη, δεν αντιδρούν γιατί
φοβούνται το μέλλον» και συμφώνησε λέγοντας ότι τρέμει το ενιαίο μισθολόγιο.
Οφείλω να συγχαρώ από τη στήλη τον Γιώργο Παπανδρέου για το
ότι κατάφερε αυτό το θαύμα.
Το θέμα είναι ότι αν έλεγε τα νέα στον πατέρα του και στον
παππού του τι θα τους έλεγε;
Να μην ξεχνάει ότι κατάγεται από μια οικογένεια αριστεριστών
που έκαναν σοσιαλιστικό κόμμα στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου