Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Πάρκο ή πάρκινγκ;




Γράφει ο Γρηγόρης Κωστάκης

Η πόλη της Ξάνθης έχει μερικά στοιχεία που της δίνουν χρώμα και χαρακτήρα. Ένα από αυτά είναι και ο χείμαρρος Κόσυνθος. Για μένα είναι το ποτάμι της Ξάνθης. Η κοίτη του έχει διαμορφωθεί με τρόπο που να δημιουργεί μια τρίγωνη ζώνη πρασίνου στα δυτικά τού μεταξύ των δυο οδικών γεφυρών, ιδιοκτησιών στην Π. Τσαλδάρη, εγκαταστάσεων του δημοτικού κολυμβητηρίου και των προκάτ κτηρίων της πολυτεχνικής σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Αυτός ο παραποτάμιος χώρος ονομάστηκε λιμνίο για λόγους που αγνοώ.

Μια βόλτα εκεί αποτελεί για μένα μια εύκολη λύση ανανέωσης έπειτα από ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή. Και είναι εύκολη λύση όχι μόνο γιατί είναι εύκολα προσβάσιμο από το σπίτι που μένω στην παλιά πόλη και από το πανεπιστήμιο όπου ακόμα λογαριάζομαι φοιτητής, αλλά και γιατί είναι πρακτικά επίπεδο. Η επισήμανση αυτή γίνεται για να τονίσει την μεγάλη διαφορά του με τον άλλο μεγάλο χώρο πρασίνου της πόλης που είναι το περιαστικο άλσος. Ο τελευταίος αν και πολύ σημαντικότερος χώρος απαιτεί είτε πρόσβαση με αυτοκίνητο είτε σχετικά κουραστική ανάβαση, για αυτό και δεν τον προτιμώ. Στον χώρο του  λιμνίου  υπάρχει μια ασφαλτοστρωμένη έκταση ελεύθερου παρκινγκ μπροστά από το δημοτικό κολυμβητήριο, ένας χώρος με μια βρύση και παγκάκια, μερικές εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις αναψυχής και αδιαμόρφωτος χώρος στο νότιο τμήμα του.
Αυτός ο  χώρος είναι και το αντικείμενο αυτής της ανάρτησης.  Σε αυτόν υπάρχει οδική πρόσβαση από δυο πύλες. Η μια βρίσκεται πίσω από το δημοτικό κολυμβητήριο και ανοίγει τον χώρο στην πλατεία του παζαριού και η άλλη βρίσκεται στο τέλος της Π. Τσαλδάρη στη νότια οδική γέφυρα  του ποταμού. Η πρόσβαση είναι ανοικτή και  ο χώρος προσφέρει σημαντικές θέσεις στάθμευσης. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει παντού η αίσθηση της αλάνας με το πατημένο χώμα που μπορεί ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και την εποχή να μετατρέπεται σε λάσπη ή σε κουρνιαχτό. Η υποβάθμιση του χώρου ενισχύεται από την περιοδική στάθμευση σε αυτόν οικογενειών αθιγγάνων η οποία είναι πάντως γενικά μικρή. Για τους παραπάνω λόγους ελάχιστοι από όσους κάνουν την βόλτα τους στο ποτάμι συνεχίζουν στο νότιο αυτό τμήμα που υστερεί εμφανώς σε αισθητική.


Η επιθυμία μου θα ήταν να κλείσουν οι πύλες για τα οχήματα και να αναβαθμιστεί ο χώρος για πεζούς και ποδηλάτες. Αναγνωρίζοντας όμως και το κυκλοφοριακό ζήτημα ίσως ήταν πιο χρήσιμος κάποιος συμβιβασμός. Μια ενδιάμεση ενδιαφέρουσα  πρόταση θα ήταν η διαμόρφωση του χώρου κατά αναλογία με το χώρο του παζαριού, όπου και οι θέσεις παρκινγκ διασώθηκαν και στρώθηκαν με άσφαλτο, και παρτέρια με δένδρα και γρασίδι διατηρήθηκαν. Ας  το σκεφτούν κι ας προβληματιστούν και οι δημότες και οι δημοτικοί άρχοντες. 

Από αυτήν την θέση θέλω να δώσω και τα δικά μου συγχαρητήρια για τους ανθρώπους που αναβάθμισαν και προσέφεραν στο κοινό το μονοπάτι της ζωής στην ίδια όχθη ψηλότερα στο ποτάμι, όπου ακολουθείται μια φιλοσοφία που θα ήθελα να την βλέπω σε όλους τους δημόσιους  χώρους πρασίνου. Σε σχέση με το μονοπάτι της ζωής το νότιο τμήμα του λιμνίου έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Αντί για την στριμωγμένη γραφικότητα ενός ορεινού χείμαρρου έχουμε το άνοιγμα στον κάμπο με την παραποτάμια βλάστηση ακόμα κι εντός της διαμορφωμένης  κοίτης  και  την θέα  του λόφου του Αβγού, των πλαγιών με το περιαστικό άλσος ακόμα και της παλιάς πόλης της Ξάνθης  και του Σαμακωβ. Δεν είναι τυχαίο ότι στην άκρη του χώρου που αναφέρομαι έχει τοποθετήσει το ΠΑΚΕΘΡΑ (Πολιτιστικό Αναπτυξιακό Κέντρο Θράκης) το ένα από τα σημεία θέας  του (τα άλλα δυο είναι στην Ξανθίππη και στην δεξαμενή της ΔΕΥΑΞ στο Σαμακωβ).



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου