Γράφει η Νάντια Νάκου
«Από τα δύο ΚΚ και το
ένα Ρ να σε προστατεύει ο Θεός παιδί μου» της είχε πει μια γιαγιά.
«Να σαι καλά, αλλά δεν καταλαβαίνω τα αρχικά που παραπέμπουν», της απάντησε. «Καρκίνος,
Καρδιά και Ρόδα» είπε η γιαγιά με ύφος. Είχε δίκιο. Στην εποχή μας συνήθως οι
περισσότεροι από αυτά πεθαίνουν, στη χώρα μας. Αφήστε που όταν πρόκειται για
τον καρκίνο δεν θέλουν ούτε να προφέρουν τη λέξη. «Ανίατη, καταραμένη, εκείνη η
ασθένεια». Δεν τη λένε με το όνομα της, λες και πρόκειται να την κολλήσουν με
το που θα την πούνε.
Η Σωτηρία ήταν μια γενναία γυναίκα. Από μικρή δούλευε στη
βιοτεχνία και δεν φοβόταν τη δουλειά. Ήθελε να προσφέρει και να αγωνίζεται
μέχρι τελικής πτώσεως. Και εκεί που είπε ότι ήρθε ο καιρός να ξεκουραστεί λίγο,
γιατί τα παιδιά της μεγάλωσαν και άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους, παρουσιάστηκε
ο καρκίνος. Όταν άκουσε τα αποτελέσματα νόμιζε ότι λένε για κάποια άλλη. Τα
αυτιά της βούιζαν και ο χρόνος άρχισε να κυλά απελπιστικά αργά και πέρασαν από
μπροστά της σαν ταινία οι στιγμές της ζωής της. Κοίταξε το γιατρό αμήχανα και
χαμογέλασε. Η απόκριση της τον αιφνιδίασε: «Να ναι ευλογημένο!» Ήρθε νταμπλάς
στο γιατρό, παρά στη Σωτηρία. Της έλεγε πως έχει καρκίνο και μάλιστα σπάνιας
μορφής και αυτή του είπε κάτι που δεν θα άκουγε με τίποτα…
Η Σωτηρία ένιωσε εκείνη τη στιγμή πως είχε μια λαμπρή
ευκαιρία να μετανοήσει αληθινά, να γίνει καθαρή στην ψυχή παρόλο ότι το σώμα της
θα τραβούσε τον παθών του τον τάραχον. Ζήτησε να μάθει τι μπορούσε να κάνει η
επιστήμη από εδώ και στο εξής, γιατί ήξερε πως όλα θα τα έκανε ο Κύριος. Αυτός επέτρεψε
την ασθένεια, αυτός μπορούσε να της την πάρει σε μια στιγμή. «Ότι είναι αδύνατο
για τον άνθρωπο, είναι δυνατό για το Θεό».
Το χρονικό διάστημα των θεραπειών ήταν γι’ αυτήν ένα
πέρασμα στον αληθινό φωτεινό κόσμο, αν και ήταν ακόμη σ’ αυτόν τον ψεύτικο.
Έζησε παράδεισο και κόλαση μαζί. Από τη μια το σώμα δεν άντεχε άλλο, από την
άλλη η ψυχή έδινε δύναμη με την προσευχή, την ελπίδα, την αισιοδοξία, την πίστη,
την αγάπη. «Δόξα τω Θεώ για όλα» αναφωνούσε διαρκώς και στο νοσοκομείο νόμιζαν προσωπικό
και ασθενείς με τους συγγενείς τους πως πρόκειται προφανώς για παρενέργεια αυτό
που ζούσε. «Πώς είναι δυνατόν να υποφέρεις και να δοξολογείς διαρκώς;»
Το μυστικό της ήταν αυτό. Αν δεν ένιωθε αυτή την ευγνωμοσύνη
που εκφραζόταν με δοξολογία δεν θα άντεχε ούτε λεπτό. Τότε κατάλαβε γιατί οι
Αγιορείτες έλεγαν τον καρκίνο: «Άγιο». Ήταν μια ευκαιρία του Κυρίου να
λυτρώσει το δημιούργημα Του. Μέσα από αυτή τη φωτιά ήθελε να βγάλει ένα χρυσάφι
και να το δει να λάμπει. Αυτές είναι πνευματικές εξηγήσεις και αν τις πεις σε
κάποιον που δεν τις καταλαβαίνει, -πόσο μάλλον να τις ζει- θα νομίζει ότι
σίγουρα σου έστριψε…
Αυτή η σπάνια αντιμετώπιση του καρκίνου τους έκανε όλους
να βλέπουν στους ίδιους πόσο λάθος σκέφτονται για την καθημερινότητα τους.
Αυτοί περνούσαν κάτι απλό και νόμιζαν πως ανέβαιναν βουνό. «Τους ωραίους
ανθρώπους δεν τους λυπάσαι ούτε στην πιο σκληρή τους ώρα», γράφει σε ένα βιβλίο
της η Μάρω Βαμβουνάκη και αυτό έγινε με την μεγάλη αγωνίστρια.
Η Σωτηρία έδινε μάχες και όταν έβλεπε πως τις κέρδιζε
ήξερε πως το Στέφανον της Νίκης ήταν του Κυρίου της. Γι’ αυτό και όταν της ανακοινώθηκε
ότι τελικά η παράταση ζωής δόθηκε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, έπεσε κάτω
και έκλαιγε με λυγμούς. Γιατί θα ζούσε ή γιατί δεν θα Τον συναντούσε; Ήταν έτοιμη
να Τον δει κατά πρόσωπο και να του πει: «Αχ γλυκύτατε μου Ιησού»…
Ο καρκίνος την είδε και φοβήθηκε. Πού να τα βάλεις με
τέτοια γυναίκα που κάθε κύτταρο της ανέγραφε πάνω την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησον με;» Πώς να καταστραφούν αυτά τα κύτταρα; Όταν κοινωνούσε των Αχράντων
Μυστηρίων το αίμα της πλημμύριζε με Σώμα και Αίμα Κυρίου. Η καλύτερη «αιμοδοσία»
για το κορμί της που άρχισε να παραδίδεται.
Τι σήμαινε γι’ αυτήν η παράταση ζωής; Η αναβολή του ραντεβού
με τον Θεό. Αυτόν που ήθελε να συναντήσει και να κρυφτεί στην αγκαλιά του, εκεί
που δεν υπάρχει πόνος, στεναγμός αλλά ζωή αιώνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου