Παράλληλοι μονόλογοι σε μια Ελλάδα που δεν ανασαίνει

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σε μια επιστολή του είχε πει: «Υπάρχουν οι σημαντικές εποχές και αυτές που τις προετοιμάζουν». Τι σοφό! Αλλά και τι απογοήτευση όταν σκέφτομαι πως αυτή που διανύουμε δεν είναι σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Δεν νιώθω ότι προετοιμάζουμε καμία σημαντική εποχή. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τον πόνο θα βγει σίγουρα κάτι σημαντικό. Όμως βλέπω πως είμαστε μετέωροι στο τίποτα και στο πουθενά. Μακάρι να είχαμε πέσει στην περισυλλογή και στην προσευχή. Να στοχαζόμασταν σαν τους αρχαίους μας προγόνους. Και ας μην κάναμε τίποτα. Αλλά έχουμε βαλτώσει τόσο πολύ που τρομάζω να σκεφτώ το παρόν μας. Το μέλλον δεν με ενδιαφέρει γιατί στην ουσία μια ζωή το τώρα ζούμε.

Είδα τις δύο περίπου πρώτες ώρες της διαδικτυακής εκπομπής του Νίκου Χατζηνικολάου στο www.enikos.gr για την επόμενη μέρα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Και δεν άκουσα τίποτα εποικοδομητικό, τίποτα να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η χώρα των παραλλήλων μονολόγων που λέει και ο Σεφέρης… Και λέει ο Άδωνις που στο καράβι πνίγονται όλοι και της πρώτης θέσεις και της τελευταίας. Και του θύμισε ο Χατζηνικολάου ότι πρώτοι πηγαίνουν όσοι είναι στα αμπάρια και πρόσθεσε και ένας συνάδελφος ότι είναι και κάποιοι που είναι στο λιμάνι και χαιρετάνε τους υπόλοιπους που θα πνιγούν και σύντομα το λιμάνι θα πουληθεί. Τα κάναμε θάλασσα, συμπέρασμα… Μούτσοι, καπεταναίοι και εγώ δεν ξέρω ποιοι άλλοι. Θυμάμαι όμως και τα λόγια του Κούρκουλου: «Όχι άλλο κάρβουνο» μετά από ένα ναυάγιο που έγινε στην ταινία που πρωταγωνιστούσε.

Κάτι σωστό και εποικοδομητικό από σοβαρό άνθρωπο δεν έχω δει, δεν έχω ακούσει. Ο καθένας λέει τα δικά του. Και όλοι έχουμε δίκιο. Καμία διάθεση να αλλάξουμε. Και αν υπήρχε θα φαινόταν από την πρώτη στιγμή πριν 3 χρόνια. Όταν θα βγούνε ποτάμια κόσμου έξω στους δρόμους και θα απαιτήσουν μια καλύτερη ζωή και δηλώσουν έτοιμοι να αναδείξουν άξιους και ικανούς πολιτικούς τότε το συζητάμε. Η πολιτική σκηνή είναι η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Το υγιές κομμάτι που υπάρχει δεν είναι ικανό να συμπαρασύρει το υπόλοιπο που αντικατοπτρίζει τον τυχοδιωκτισμό που βλέπουμε και αφουγκραζόμαστε παντού. Είμαστε εμείς που δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε, που τους ανεχόμαστε, τους υπομένουμε και παράλληλα τους βρίζουμε. Πρώτα ο καθένας ας κοιταχτεί στον  καθρέφτη του και να αναρωτηθεί τι έκανε ο ίδιος για κάτι καλύτερο. Το να πετάμε τα μπαλάκια στους άλλους είναι το μόνο εύκολο. Και πάει η ευθύνη παντού και κανένας δεν την παίρνει.

Η εικόνα της Ελλάδος είναι μπερδεμένη, συγχυσμένη και ανίκανη να κάνει το οτιδήποτε. Δεν μας ψεκάζουν. Μπορούμε και το κάνουμε μόνοι μας. Οι συνειδήσεις μας έχουν ποτιστεί με τον ωχαδελφισμό και τον φιλοτομαρισμό. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις ευτυχώς που δεν φαίνονται γιατί όλοι οι Άγιοι κρύβονται. Άνθρωποι που πασχίζουν για το συνάνθρωπο καθημερινά και δεν το φωνάζουν. Αλλά το νιώθεις όταν είσαι στο περιβάλλον που είναι η διακριτική τους παρουσία που θέλουν να τη σβήσουν αλλά φωνάζει. Χάρη σε αυτούς τους υπέροχους μπορούμε και εμείς να μιλάμε, να γράφουμε. Όχι όμως να ακούμε τους άλλους, παρά μόνο τον εαυτό μας.

Ευτυχώς που παρουσιάζονται και κάποιες στιγμές που με κάνουν και ανασαίνω σε αυτήν την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Όπως χθες που πήγα σε μια συνέντευξη για δουλειά και όταν τελείωνε κάποιος ευχόταν καλή επιτυχία στους υπόλοιπους. Γιατί μπορεί να έχουμε ανάγκη τη δουλειά και τα χρήματα αλλά παραμένουμε άνθρωποι. Μπορούν να μας πάρουν τα πάντα, τις καρδιές μας όμως δεν μπορούν να τις πάρουν… Και χάρηκα πάρα πολύ γι’ αυτές τις ψυχές τις γενναιόδωρες. Ήδη με αυτό που έκαναν έχουν την μεγαλύτερη ευλογία…