Μήπως είναι δυσκολότερο να απαρνηθούμε τον εαυτό μας από το να σηκώσουμε το Σταυρό μας;

Φτάσαμε στο μέσον της Σαρακοστής και η Εκκλησία για να μας δώσει δύναμη υψώνει το Σταυρό. Σήμερα είναι η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Ο Χριστός είπε ποιος όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να πάρει το σταυρό του. Όλοι έχουμε έναν Σταυρό, ανάλογα με τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας (που δεν τις ξέρουμε αν δεν τις δοκιμάσουμε στις δυσκολίες) και δηλώνουμε έτοιμοι να ακολουθήσουμε το Χριστό. Αλλά τελικά να απαρνηθώ τον εαυτό μου πόσο εύκολο είναι; Τι σημαίνει απάρνηση του «εγώ»; Να ξεχάσω ποιος είμαι; Να αφήσω την αυτοπεποίθηση μου στην άκρη;

Διαβάζω σε άρθρο στο www.amen.gr του κ. Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.: «Αρνούμαι τον εαυτόν μου, σημαίνει: εγκαταλείπω τις νόμιμες και δίκαιες απαιτήσεις, τις φυσιολογικές και δικαιολογημένες επιθυμίες που έχει το εγώ μου μέσα στη ζωή, αρνούμαι την ασφάλεια μιας καλοβολεμένης ζωής, για να αποδυθώ στην κατά τα κριτήρια του κόσμου αβεβαιότητα και ανα­σφάλεια που συνεπάγεται το να ακολουθώ τον Χριστό στο δρόμο του πάθους».  

Αυτό δε γίνεται έτσι και αλλιώς όταν έχουμε μπροστά μας μια δυσκολία; Δηλαδή δεν είναι εύκολο να αφεθούμε στα χέρια του Θεού όταν έχουμε ζόρια; Δεν είναι απόλυτο. Μπορεί να το νομίζουμε ότι το κάνουμε. Τι γίνεται όμως όταν είμαστε καλά; Εκεί χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αφιερωθούμε στο Θεό. Τελικά ο Σταυρός σηκώνεται δύσκολα όταν δεν έχουμε προβλήματα, δυσκολίες, ανεργία, αρρώστια, πένθος. Στις ανυπόφορες καταστάσεις της ζωής νιώθουμε καμένοι ούτως ή άλλως. Παραδομένοι στο μαρτύριο μας καιγόμαστε και ζητάμε την Ανάσταση κοιτώντας το Σταυρό Του. Έτσι προσπαθούμε να πάρουμε δύναμη.

Όταν όμως δεν έχουμε ανάγκη το Θεό φαινομενικά και εμπιστευόμαστε τις δυνάμεις μας ή άλλους παράγοντες, τότε χρειάζεται να κάνουμε αυτό που λέει το σημερινό Ευαγγέλιο: «Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ' αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι' αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους».

Εκεί που είναι ο Σταυρός είναι και η Ανάσταση του Θεανθρώπου. Εμείς βλέποντας το Σταυρό σκεφτόμαστε μόνο ή αρχικά το μαρτύριο. Αλλά πόσες φορές στις καλές μας στιγμές απαρνιόμαστε το Σταυρό και το Θεό και όχι τον εαυτό μας αλλά αντιθέτως τον επιβραβεύουμε; Γιατί νομίζουμε πως πετύχαμε μόνοι μας. «Έχω δουλειά γιατί είμαι εργατικός». «Έχω υγεία γιατί δεν κάνω καταχρήσεις και κάνω καλή διατροφή και γυμνάζομαι. Αφήστε που έχω και καλό κύτταρο». «Είμαι καλά με την οικογένεια μου γιατί είμαι καλός άνθρωπος». Δηλαδή τα κάνουμε και τα έχουμε καλά και γι’ αυτό ανταμειβόμαστε. Και αν γίνει κάτι κακό, τότε αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος και πώς έγινε αυτό, αφού είμαστε σωστοί. Λες και ο Θεός είναι ένας ελεύθερος σκοπευτής και όταν κάτι δεν το κάνουμε καλά, ρίχνει στο ψαχνό.

Τελικά μήπως το δυσκολότερο είναι να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και όχι να σηκώσουμε το Σταυρό μας; Χαρακτηριστική η φράση όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο: «Γιατί σε μένα;»