Ένα γράμμα στο Θεό, λίγο πριν φύγει η ημέρα που προσκυνήσαμε το Σταυρό

Σήμερα ήταν η ύψωση του Τιμίου Σταυρού και ήταν σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Οι καμπάνες χτύπησαν πένθιμα και το Ευαγγέλιο που αναγνώστηκε σήμερα Κυριακή μας παρέπεμπε στην πιο πένθιμη ημέρα της Ορθοδοξίας μας. Για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ο Σταυρός είναι η Νίκη μας, η Δύναμη μας, η Ανάσταση μας. Αν δεν υπήρχε ο Σταυρός του Κυρίου δεν θα υπήρχε η Σωτηρία μας. Ο Χριστός επέλεξε με αυτόν τον οδυνηρό τρόπο να μας δώσει Ζωή.

Όποιος επιλέγει να σταυρωθεί και να μην σταυρώσει είναι αυτός που ακολουθεί το Χριστό, είπε σήμερα στο κήρυγμα του ο π. Γεώργιος στη Μητρόπολη Ξάνθης, με αφορμή το 40ήμερο μνημόσυνο του φίλου μας Γρηγόρη, προσθέτοντας πως αυτό έκανε ο αγαπητός μας Γκρεγκ.

Τους τελευταίους μήνες έχουμε αποχαιρετίσει τρεις δικούς μας ανθρώπους, νέους με πρώτο το Χρήστο, νεότερο σε ηλικία. Και προχθές τη Θεοδώρα, την αγαπητή μας δασκάλα, σύζυγο του πρωτοψάλτη του μητροπολιτικού μας ναού, Γιάννη, που την γνωρίζαμε λίγο αλλά άφησε το σημάδι της στην καρδιά μας. Μια πραγματική αρχοντογυναίκα που ακτινοβολούσε όταν την έβλεπες με το έντονο βλέμμα και το πλατύ χαμόγελο. Θυμάμαι πάντα όταν μας έδινε ευχές για τον λόγο μας, τον αρραβώνα μας και το γάμο μας, έλεγε πως θα έχει έναν λαμπρό ήλιο! Και έπεσε μέσα και τις τρεις φορές! Ένας ωραίος άνθρωπος που εύχομαι ο Κύριος να την κατατάξει στις σκηνές των Αγίων και δικαίων. Άλλωστε όταν δίνει κάποιος τη μάχη με τον καρκίνο, επιλέγεται να ακολουθήσει τον πιο δύσκολο δρόμο, την στενή οδό προς τον Παράδεισο.

Γιατί να φεύγουν όμως νέοι άνθρωποι από αυτή τη ζωή; Πόσες φορές το έχω αναρωτηθεί; Θυμάμαι πως η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρή, μου είχε δώσει την απάντηση πως «Τους καλούς τους θέλει και ο Θεός». Σοφή απάντηση αλλά όταν έφυγε ο μπαμπάς μου νέος άρχισε να παρατηρεί πως πολλοί γέροι ζούνε και με το ζόρι μάλιστα. Είναι απολύτως ανθρώπινο ο άνθρωπος να ζητάει να ζήσει μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Αρκεί βέβαια να έχει μια ζωή με αγαπημένους. Γιατί ποιο θα είναι το νόημα να ζει κάποιος και να θάβει τους υπόλοιπους; Κανένας.

Είναι οδυνηρό πάντως να βλέπεις να φεύγουν νέοι από αυτή τη ζωή. Γιατί ξέρεις πως θα φύγουν αυτό το μεγάλο ταξίδι και δεν θα έχουν προχωρήσει έναν δρόμο που άλλοι τον τερματίζουν. Μπορεί όμως αυτά που έκανε κάποιος σε σύντομο χρονικό διάστημα, άλλοι να μην τα κάνουν σε μια ζωή που κοντεύει ή και ξεπερνάει τα 100 χρόνια. Εξαρτάται επομένως πως αξιοποιεί ο καθένας το χρόνο του. Τι πράττει ώστε να μην πάνε χαμένα τα χρόνια που δίνει ο Παντοδύναμος.

Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο για το χρόνο ζωής στη Γη. Το μόνο βέβαιο είναι πως πεθαίνουμε και το μόνο αβέβαιο το πότε. Είχε πει ο Μητροπολίτης Σιατίστης στο μνημόσυνο του φίλου μας Χρήστου. Όλοι το ξέρουμε αυτό αλλά ελπίζουμε πως θα αργήσει αυτή η ώρα. Όπως στις εξετάσεις παντός είδους, μας τρομάζει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτές. Θα θέλαμε να τις αποφύγουμε όμως δεν γίνεται και έτσι τις δίνουμε και περιμένουμε τα αποτελέσματα.

Κάποτε είχα γράψει σε μια ιστορία (δες εδώ: http://taranakounimata.blogspot.gr/2013/01/blog-post_4.html ) πως δεν είναι θάνατος αλλά συνάντηση με το Θεό. Όταν έχει κάποιος σχέση με το Θεό δεν τον τρομάζει να πάει να Τον δει. Οι καθαροί τη καρδία επιθυμούν να γίνει αυτό σύντομα, όπως παππούληδες του Αγίου Όρους, αλλά και κάποιοι μέσα στον κόσμο μας, που κρύβουν αυτόν τον διακαή πόθο τους για να μην τους δούνε ως παλαβούς. Από την άλλη όμως, αυτή τη ζωή μας την έδωσε ο Κύριος και την αγαπάμε. Όσο προσπαθούμε να κάνουμε ευάρεστες πράξεις στο Θεό χαιρόμαστε πως δεν θα πάει στράφι αυτός ο χρόνος. Άλλωστε ο Δημιουργός μας είναι άναρχος και δεν έχει χρόνο. Έβαλε το χρόνο για να διευκολύνει τον άνθρωπο. Για το Θεό τα 100 χρόνια του ανθρώπου, μπορεί να ναι ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων Του.

Καλά όποιος καθίσει να σκεφτεί τα περί χρόνου μπορεί να χαθεί κιόλας. Ή θέτοντας τα ερωτήματα: Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι η ζωή; Και πάει λέγοντας. Τα πάντα είναι μάταια, μακριά από την Εκκλησία. Όσοι είμαστε μέσα σε αυτήν καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αιωνιότητα. Πως δεν θα πεθάνουμε αλλά θα ξαναγεννηθούμε στον ουρανό. Δεν γίνεται να είναι ψέμα πως η ζωή έχει συνέχεια.

Θυμάμαι μια φίλη που γνώρισα μέσα από το Facebook την κυρία Σταυρούλα στην Αμερική, που γιόρταζε σήμερα και αναχώρησε προς τον Κύριο πριν δύο χρόνια ότι αν και είχε χάσει το φως της, πριν αφήσει την τελευταία της πνοή είχε ζήσει κάποιες εμπειρίες και ζήτησε από τους οικείους της να έχουν εμπιστοσύνη στο Θεό.

Πώς να αφεθούμε στο θέλημα Του; Φοβόμαστε τόσο πολύ. Την αρρώστια, το θάνατο, την πίκρα, τις θλίψεις, τις απογοητεύσεις, τις δυσκολίες. Μα και ο Θεός ξέρει πως είμαστε αδύναμοι και θέλουμε να αποφεύγουμε το πικρό ποτήρι. Ξέρει πως είμαστε δειλοί και όμως τα λόγια Του μας δίνουν δύναμη: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε! εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Δηλάδή: «Στον κόσμο θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά έχετε θάρρος, εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο (Ιω. 16,33)».

Όταν φοβάμαι φέρνω στο μυαλό μου αυτά τα λόγια. Αυτός νίκησε. Χαζή είμαι να μην πάω με το μέρος Του; Αυτός νίκησε και με καλεί να έχω θάρρος. Με θέλει παλικάρι, λεβέντισσα. Απλώς πειράζει αυτή τη συνάντηση να την καθυστερήσουμε; Άλλωστε συνεχώς προσπαθώ να Σε έχω στο μυαλό μου. Απλώς θέλω να απολαύσω και αυτό το ταξίδι της ζωής εδώ. Και ας ξέρω με βεβαιότητα πως το πρόσωπο Σου αξίζει για όλες τις ζωές του κόσμου. Αν και δεν Σε έχω δει, Σε νιώθω διαρκώς. Κάποιες φορές αντιλαμβάνομαι την παρουσία Σου. Δόξα τω Θεώ για όλα! 

Υ.Γ. Ξέρω πως φέρομαι σαν κακομαθημένο παιδάκι και το πιο σωστό θα ήταν να πω: "Γεννηθήτω το θέλημα Σου", όμως εσύ μου έδωσες το αυτεξούσιο, να σου ζητάω να μην παίρνεις νέους ανθρώπους. Ταπεινά στο ζητώ και να θυμάσαι πως σε αγαπώ.